Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść skupiona na erotycznej, nieuchwytnej woni szaleństwa świecenia tyłkiem na drążku w klubie go – go. Autorka odsłania kurtynę, za którą możemy ujrzeć jedno z takich właśnie miejsc. Zobaczyć oczami wyobraźni jak łatwo półnagiej kobiecie wkręcić faceta i wyczyścić jego konto bankowe.
Nie jest to typowy thriller psychologiczny, nie ma też w książce dreszczyku niepokoju, który towarzyszyłby mi podczas czytania. Ponoć Paulina Wysoczańska przedstawioną opowieść oparła na własnych doświadczeniach i zapiskach z dziennika. Możemy tutaj poczuć emocje, które towarzyszą tancerkom. Co czuje taka dziewczyna wchodząc na scenę? Seksualną satysfakcję? A może poczucie władzy nad męskimi móżdżkami, które nie potrafią odmówić półnagiej kobiecie i stawiają jej drinki sięgające zawrotnej wręcz kwoty. Czy naprawdę tak bardzo ta nagość nas rozpędza, że nie potrafimy kontrolować swoich wydatków?
Jeśli komuś przyjemność sprawia czytanie o sterczących sutkach, spoconych ciałach, mokrych waginach to jest to książka właśnie dla niego.
Możliwe, że w części drugiej fabuła skupi się na drugim bohaterze, którego przeszłość tutaj możemy poznać w szarpanych rozdziałach opisujących trudne dzieciństwo. Jot w jakiś sposób zostaje zamieszany i wciągnięty w życie striptizerki. Problem w tym, że nie sięgnę po kontynuację, to nie moja bajka.

Opowieść skupiona na erotycznej, nieuchwytnej woni szaleństwa świecenia tyłkiem na drążku w klubie go – go. Autorka odsłania kurtynę, za którą możemy ujrzeć jedno z takich właśnie miejsc. Zobaczyć oczami wyobraźni jak łatwo półnagiej kobiecie wkręcić faceta i wyczyścić jego konto bankowe. ...

Rozwiń

Zwiń

„Szczęście musi się skończyć prędzej czy później, w przeciwnym razie wcale nie jest szczęściem.”
Dla Craiga Bellmana wybitnego międzynarodowego adwokata szczęście kończy się w momencie, w którym zostaje poproszony o opuszczenie taksówki. Zamożny adwokat w strugach deszczu na środku ulicy wysiada z samochodu po tym jak obraził właściciela pojazdu. Jedna nieprzemyślana okoliczność przyciąga następną. Craig z deszczu trafia pod rynnę, kiedy to dwóch złodziei po krótkiej licytacji dla zabawy pozbawiają mężczyzny jądra.
Masterton w zabawny i dramatyczny sposób wciąga mnie w swój świat opowieści, która od samego początku sprawia, że książka staje się powieścią nieodkładaną. Wielokrotnie już miałem okazję przekonać się, że ten brytyjski mistrz grozy potrafi zaskoczyć swoją pomysłowością, brutalnością opisów przyprawiającą o gęsią skórkę. Potrafi on oddać myśli i uczucia swoich bohaterów w sposób, który pozwala na zapamiętanie opisanych postaci na długo. Mamy tutaj pogrążonego w traumie mężczyznę z jednym jądrem, który nie czuje się już być mężczyzną, który stroni od wspólnego łóżka z żoną, którego obsesją staje się chylący się ku upadkowi zrujnowany zamek. Ogromny dom zaprojektowany w stylu neogotyckim z wysokimi kominami i witrażami przeraża swoim wyglądem. Dla Effie to opuszczona rudera, którą wielokrotnie widywała jadąc do rodziców. Dla jej męża Craiga obiekt zachwytu i chęć odcięcia się od całego świata.
Masterton stopniowo wciąga nas w świat znany z nordyckich legend. Bóg szaman, bóstwo mądrości, władzy, poezji i magii. Kim był człowiek, który zbudował tę ogromną rezydencję liczącą 35 sypialni? Przecież taki dom kosztował miliony, no i dlaczego stoi opuszczony w polach? Jeśli już dowiemy się do kogo należał to zauważymy, że Craig Bellman coraz bardziej upodobnia się do pierwotnego właściciela upadającego zamczyska. Tutaj czasy przeszłe i teraźniejsze plątają się ze sobą, dwie rzeczy dzieją się jednocześnie nawet jeśli dzielą je w czasie całe dziesięciolecia.
Walhalla to powieść, która przenosi z epoki do epoki, z życia do życia. Pierwotnie wydana została w 1995 roku. Niespełna pięćdziesięcioletni wówczas Masterton był w szczytowej formie, widać to wyraźnie w tej powieści, którą szczerze polecam wielbicielom tego gatunku.

„Szczęście musi się skończyć prędzej czy później, w przeciwnym razie wcale nie jest szczęściem.”
Dla Craiga Bellmana wybitnego międzynarodowego adwokata szczęście kończy się w momencie, w którym zostaje poproszony o opuszczenie taksówki. Zamożny adwokat w strugach deszczu na środku ulicy w...

Rozwiń

Zwiń

Przerażająca wizja walki z przeciwnikiem, który nieustanie się zmienia. Nic tak bardzo nie przeraża jak niebezpieczna, śmiertelna odmiana wirusa. Przedstawiona historia przypomniała mi o pandemii COVID-19 i pogrążonym w chaosie społeczeństwie.
C.J. Tudor rozdziały powieści przedstawia z perspektywy trzech osób.
Hannah – to pasażerka autokaru w który na wskutek zamieci śnieżnej wpada w poślizg i zostaje uszkodzony. Jest szczęściarą, której wraz z nielicznymi studentami daje się przeżyć. W autokarze pośród rannych znajdują się również ci, którzy nie przeżyli.
Meg nie pamięta jak znalazła się w wagoniku kolejki liniowej, która utknęła nad ośnieżonymi górami. Wraz z nią odciętych od świata jest kilka osób i martwy mężczyzna.
Carter znajduje się w dawnym schronisku narciarskim, obecnie pełni ono rolę tajnego laboratorium, w którym Departament przeprowadza testy na zwykłych ochotnikach.
Autorka przybliża nam sylwetki trzech głównych bohaterów, które doprowadzą nas do zaskakujących wydarzeń. Na przykładzie Meg mogłem zobaczyć jakie spustoszenie sieje wirus. Świat tej bohaterki uległ zagładzie już wcześniej, kiedy umarła jej sześcioletnia córka.
„Podobno życie nie ma ceny; ale stale każą za nie płacić”.
Elity płacą za prywatną opiekę i wracają do zdrowia, masy cierpią i umierają. Świat przedstawiony przez autorkę wcale nie jest oderwany od rzeczywistości. Dobrze pamiętamy przecież sytuację wywołaną przez koronawirusa SARS-CoV-2. Izolację społeczeństwa. Rygorystyczne zakazy i nakazy. Wykreowana przez autorkę ponura wizja upadającego świata pobudza wyobraźnię, w której ci zarażeni wirusem stanowią nie lada problem. A co jeśli nie każdy podda się izolacji? Co jeśli ci zakażeni uciekną i stworzą własne społeczeństwo gdzieś na odludziu z dala od cywilizacji? Pomimo swojego wyglądu, którym przypominali żywe trupy to nadal byli ludzie. Ciągle byli czyimiś ojcami, matkami, braćmi i dziećmi.
Podoba mi się to łączenie zdarzeń i postaci ze sobą. Pasażerowie autokaru, studenci uwięzieni z umarłymi. Czy to naprawdę był nieszczęśliwy wypadek? Trup w wagoniku kolejki liniowej kołyszącej się gdzieś pośród zaśnieżonych gór. Dokąd oni wszyscy zmierzają i co czeka ich w miejscu zwanym Azylem.
Zachęcam do sięgnięcia po najnowszą powieść C.J. Tudor to bardzo dobrze napisany thriller przedstawiający rzeczywistość dystopijną, katastrofalna wizja świata.

Przerażająca wizja walki z przeciwnikiem, który nieustanie się zmienia. Nic tak bardzo nie przeraża jak niebezpieczna, śmiertelna odmiana wirusa. Przedstawiona historia przypomniała mi o pandemii COVID-19 i pogrążonym w chaosie społeczeństwie.
C.J. Tudor rozdziały powieści przedstawia z pe...

Rozwiń

Zwiń